คมีบำบัดโดยใช้ยาปฏิชีวนะกลุ่มเพนทาวาเลนต์ เช่น โซเดียม สติโบกลูโคเนต (Pentostam) และเมกลูมีน แอนติโมเนียต (กลูแคนไทม์) เป็นวิธีการหลักที่ใช้ในการรักษาโรคลิชมาเนีย อย่างไรก็ตามประสิทธิภาพของยาต้านโมเนียจะลดลงเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป และความต้านทานต่อโรคต่อยาต้านโมเนียเพนทาวาเลนต์ก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก Karamyshev กล่าวว่าการพัฒนาของการดื้อยาใน โรคลิชมาเนีย  นั้นคล้ายคลึงกับในผู้ป่วยมะเร็งที่มีความต้านทานต่อเคมีบำบัด เมื่อรักษาด้วยยาเคมีบำบัด เชื้อลิชมาเนียเช่นเซลล์มะเร็งก็จะเกิดการดื้อยาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม การดื้อยาในโรคลิชมาเนียแตกต่างจากมะเร็งเนื่องจากขาดการควบคุมการถอดเสียง (กระบวนการที่เซลล์ใช้ในการควบคุมการเปลี่ยน DNA เป็น RNA) และมันคือ ควบคุมโดยการสังเคราะห์โปรตีนเป็นหลัก การผลิตโปรตีนก่อให้เกิดการดื้อยา