แต่ในสมัยโบราณไม่มีเครื่องปรับอากาศและพัดลมไฟฟ้าเนื่องจากข้อจำกัดทางเทคโนโลยี มีเพียงก้อนน้ำแข็งและพัดลมมือหมุนเท่านั้นที่สามารถทนความร้อนอันร้อนระอุได้ ก้อนน้ำแข็งส่วนใหญ่จะมองเห็นได้ในวังหรือบ้านของบุคคลสำคัญ แต่แทบจะมองไม่เห็นในพื้นบ้าน ยิ่งไปกว่านั้น อากาศที่มีอุณหภูมิมากกว่า 40 องศาเป็นเวลานานกว่าสิบวัน แม้ว่าจะมีก้อนน้ำแข็งมากขึ้น ฤดูร้อน ก็ไม่มีประโยชน์เท่ากับการหยดลงในถัง บวกกับประชาชนส่วนใหญ่ในสมัยนั้นประกอบอาชีพเกษตรกรรม แม้อากาศร้อนก็ต้องรดน้ำ ไม่เช่นนั้น พืชผลจะเหี่ยวเฉาและไม่มีรายได้ตลอดปี ดังนั้นพวกเขาจะหนีไปไกลเพื่อตักน้ำเพื่อการชลประทาน เมื่อพวกเขารดน้ำพื้นที่เพาะปลูก มันสามารถอธิบายได้ว่า ร้อนและเรียบง่ายในฤดูร้อน! อุณหภูมิที่มากกว่า 40 องศาจะทำให้อุณหภูมิพื้นผิวเพิ่มขึ้นมากกว่า 60 องศา และน้ำจะระเหยอย่างรวดเร็วทำให้พื้นดินไม่เปียกและแห้งและแผ่นดินจะแตกและแห้ง