FFI ได้รับการอธิบายว่าส่วนใหญ่ส่งผลกระทบต่อทาลามัสโดยมีแนวโน้มที่จะเกิดนิวเคลียสทาลามิกส่วนหน้าและส่วนตรงกลาง ส่วนอื่น ๆ ของสมองรวมถึงมะกอกใต้ของเมดัลลาออบลองกาตาและเปลือกสมองก็มีส่วนเกี่ยวข้องเช่นกัน กลีบข้างขม่อม ขมับ และส่วนหน้ามีระดับของการมีส่วนร่วมสูงกว่าเมื่อเทียบกับกลีบท้ายทอย นอกจากนี้ เยื่อหุ้มสมองชั้นนอกแสดงการมีส่วนร่วมในเกือบทุกกรณี และระดับของ spongiosis และ astrogliosis มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับระยะเวลาของโรค รูปแบบการทับถมของโปรตีนพรีออนเอื้อต่อก้านสมองและทาลามัสในช่วงก่อนเกิดโรค แต่เข้าใจว่าทาลามัสมีความเสี่ยงต่อ นอนไม่หลับ การเปลี่ยนแปลงของความเสื่อมที่ตามมามากกว่า สาเหตุของรูปแบบการมีส่วนร่วมนี้เข้าใจได้ไม่ดี แต่สามารถอธิบายอาการต่างๆ ที่พบในโรคได้ [2] [4] [5] ไปที่ ประวัติศาสตร์และกายภาพ ผู้ป่วยโรคนอนไม่หลับจากครอบครัวที่เสียชีวิต (FFI) ส่วนใหญ่มักมีอายุระหว่าง 20 ถึง 61 ปี โดยมีค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 50 ปี โรคนี้นำไปสู่การเสียชีวิตในที่สุด และระยะเวลาสามารถเป็นได้ตั้งแต่ 7 ถึง 36 เดือน โดยมีอายุเฉลี่ย 18 เดือน ผู้ป่วยที่มีตัวแปร Met-Met แบบโฮโมไซกัสแสดงระยะเวลารอดชีวิตเฉลี่ยที่สั้นกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับ Met-Val แบบเฮเทอโรไซกัส [4] [6]