ตามคำกล่าวของไอน์สไตน์ หากวัตถุมีมวลเพียงพอ มันควรจะงอกาลอวกาศในลักษณะที่แสงที่อยู่ไกลออกไปด้านหลังวัตถุนั้นจะถูกขยายให้ใหญ่ขึ้น (เมื่อมองจากโลก) เอฟเฟ็กต์นี้เรียกว่าเลนส์ความโน้มถ่วง และถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายเพื่อยึดแว่นขยายให้ส่องไปยังวัตถุต่างๆ ในจักรวาลอันลึกล้ำ ภาพสนามลึกภาพแรกของกล้องโทรทรรศน์อวกาศเจมส์ เว็บบ์ใช้เอฟเฟกต์เลนส์โน้มถ่วงของกระจุกดาราจักรที่อยู่ห่างออกไป 4.6 พันล้านปีแสงเพื่อขยายแสงจากดาราจักรที่อยู่ห่างออกไปมากกว่า 13 พันล้านปีแสงอย่างมีนัยสำคัญ ไม่ใช่แค่หลุมดำเท่านั้นที่บิดงอกาลอวกาศรอบตัวพวกมัน เปลือกดาว ไอน์สไตน์  ที่ตายแล้วที่มีความหนาแน่นสูงก็สามารถทำได้เช่นกัน ในปี 2020 นักฟิสิกส์ศึกษาวิธีที่ดาวนิวตรอนโคจรรอบดาวแคระขาว (ดาวฤกษ์ที่ตายแล้วสองประเภทที่ยุบตัว) ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา โดยพบการเลื่อนลอยระยะยาวในวิถีที่วัตถุทั้งสองโคจรรอบกันและกัน นักวิจัยกล่าวว่าการเลื่อนลอยนี้น่าจะเกิดจากเอฟเฟกต์ที่เรียกว่าการลากเฟรม โดยพื้นฐานแล้ว ดาวแคระขาวได้ดึงอวกาศ-เวลามากพอที่จะเปลี่ยนแปลงวงโคจรของดาวนิวตรอนเล็กน้อยเมื่อเวลาผ่านไป นี่เป็นการยืนยันคำทำนายจากทฤษฎีสัมพัทธภาพของไอน์สไตน์อีกครั้ง