งูเหล่านี้สามารถตัดสินใจว่าจะฉีดพิษมากน้อยเพียงใดขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ปัจจัยที่สำคัญที่สุดของการใช้พิษโดยทั่วไปคือขนาดของงู ตัวอย่างขนาดใหญ่สามารถส่งพิษได้มากขึ้น สายพันธุ์นี้มีความสำคัญเช่นกัน เนื่องจากบางชนิดมีแนวโน้มที่จะฉีดพิษมากกว่าชนิดอื่น อาจมีพิษมากกว่า โจมตีได้แม่นยำกว่า หรือกัดหลายครั้งในเวลาอันสั้น ในการถูกสัตว์นักล่ากัด ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อปริมาณของพิษที่ฉีดเข้าไป ได้แก่ ขนาดของเหยื่อ ชนิดของเหยื่อ และการจับหรือปล่อยเหยื่อ ความจำเป็นในการติดฉลากเหยื่อสำหรับการย้ายถิ่นฐานของสารเคมีหลังจากการกัดและปล่อยอาจมีบทบาทเช่นกัน ในการป้องกันการกัด ปริมาณของพิษที่ฉีดเข้าไปอาจถูกกำหนดโดยขนาดหรือสายพันธุ์ของผู้ล่า (หรือศัตรู) เช่นเดียวกับระดับการคุกคามที่ประเมินได้ พิษ ที่เป็นพิษต่อเลือดต้องใช้เวลามากกว่าพิษที่เป็นพิษต่อระบบประสาทในการตรึงเหยื่อ ดังนั้นงูไวเปอริดจึงจำเป็นต้องติดตามสัตว์ที่เป็นเหยื่อหลังจากที่พวกมันถูกกัด ในกระบวนการที่เรียกว่า "การย้ายเหยื่อ" งู พิษสามารถทำเช่นนี้ได้ผ่านโปรตีนบางชนิดที่มีอยู่ในพิษของมัน การปรับตัวที่สำคัญนี้ทำให้งูหางกระดิ่งสามารถพัฒนากลไกการกัดแล้วปล่อย ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากต่องูโดยลดการสัมผัสกับสัตว์ที่เป็นเหยื่อที่อาจเป็นอันตรายให้เหลือน้อยที่สุด