ในอังกฤษ การเคลื่อนไหวดังกล่าวได้รับแรงผลักดันจากผู้เห็นต่างและความกังวลด้านสาธารณสุข สุสานลูกประคำในนอริชเปิดในปี 1819 เพื่อเป็นสถานที่ฝังศพของผู้นับถือศาสนาทั้งหมด  สุสาน ส่วนตัวที่ไม่ใช่นิกายที่คล้ายกันถูกสร้างขึ้นใกล้กับ เมือง อุตสาหกรรมที่มีประชากรเพิ่มขึ้น เช่นแมนเชสเตอร์ (พ.ศ. 2364) และลิเวอร์พูล (พ.ศ. 2368) สุสานแต่ละแห่งจำเป็นต้องมี พระราชบัญญัติของรัฐสภาแยกต่างหาก เพื่อการ อนุญาต แม้ว่าจะมีการเพิ่มทุนผ่านการจัดตั้งบริษัทร่วมหุ้น ในช่วง 50 ปีแรกของศตวรรษที่ 19 จำนวนประชากรในลอนดอนเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวจาก 1 ล้านคนเป็น 2.3 ล้านคน โบสถ์เล็ก ๆ ของตำบลกลายเป็นแออัดอย่างรวดเร็วจนเป็นอันตราย และวัตถุที่เน่าเปื่อยแทรกซึมเข้าไปในแหล่งน้ำทำให้เกิดโรคระบาด ปัญหานี้รุนแรงเป็นพิเศษหลังจากการระบาดของอหิวาตกโรคในปี พ.ศ. 2374ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนไป 52,000 คนในอังกฤษเพียงแห่งเดียว สร้างแรงกดดันอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนต่อความสามารถในการฝังศพของประเทศ นอกจากนี้ยังมีการหยิบยกข้อกังวลเกี่ยวกับอันตรายต่อสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นจากการสูดดมก๊าซที่เกิดจากการเน่าเสีย ของมนุษย์ ภายใต้ทฤษฎีโรค ไมแอสมาที่มีอยู่ในขณะนั้น