เทพนิยายที่เล่าด้วยปากเปล่าเป็นประเภทย่อยของนิทานพื้นบ้าน นักเขียนหลายคนเขียนในรูปแบบของเทพนิยาย นี่ คือเทพนิยายวรรณกรรมหรือKunstmärchen [14]รูปแบบที่เก่าแก่ที่สุด ตั้งแต่PanchatantraถึงPentameroneแสดงการทำงานซ้ำอย่างมากจากรูปแบบปากเปล่า [31]พี่น้องกริมม์เป็นคนกลุ่มแรกที่พยายามรักษาคุณลักษณะของนิทานปากเปล่า แต่เรื่องราวที่พิมพ์ภายใต้ชื่อ Grimm นั้นได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างมากเพื่อให้เหมาะกับรูปแบบการเขียน เทพนิยาย วรรณกรรมและเทพนิยายปากเปล่ามีการแลกเปลี่ยนโครงเรื่อง แรงจูงใจ และองค์ประกอบต่างๆ อย่างเสรีกับนิทานของต่างแดน เทพนิยายวรรณกรรมเข้ามาเป็นแฟชั่นในช่วงศตวรรษที่ 17 ซึ่งพัฒนาโดยสตรีชนชั้นสูงในฐานะเกมห้องนั่งเล่น ในทางกลับกันสิ่งนี้ช่วยรักษาประเพณีปากเปล่า อ้างอิงจากJack Zipes "หัวข้อของการสนทนาประกอบด้วยวรรณกรรม ประเพณี รสนิยม และมารยาท โดยผู้พูดทุกคนพยายามที่จะพรรณนาสถานการณ์ในอุดมคติในรูปแบบการปราศรัยที่มีประสิทธิภาพที่สุด ซึ่งจะค่อยๆ มีผลสำคัญต่อรูปแบบวรรณกรรม" นักแต่งเพลงพื้นบ้านในศตวรรษที่ 18 หลายคนพยายามที่จะกู้คืนนิทานพื้นบ้านที่ "บริสุทธิ์" ซึ่งไม่มีการปนเปื้อนจากวรรณกรรม แม้ว่าเทพนิยายปากเปล่าน่าจะมีมานานนับพันปีก่อนรูปแบบวรรณกรรม แต่ไม่มีนิทานพื้นบ้านที่บริสุทธิ์