ภาพยนตร์เรื่องนี้กลายเป็นภาพยนตร์สหรัฐเพียงเรื่องเดียวที่ได้รับคัดเลือกให้ เมลาโทนิน เข้าร่วมสัปดาห์นักวิจารณ์ของเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ปี 1973 และมีรายงานว่าได้รับการตอบรับอย่างล้นหลาม ในขณะที่ความกระตือรือร้นอย่างจริงใจมักจะวัดได้ยากในสถานที่เช่นเมืองคานส์ ซึ่งการยืนปรบมือถือเป็นเรื่องไร้สาระ ฟอร์สเตอร์กล่าวว่าไม่มีการปฏิเสธว่า "กันน์เป็น เช่นเดียวกับศิลปินผิวดำหลายคนในช่วงกลางศตวรรษอย่างริชาร์ด ไรท์, เชสเตอร์ ฮิมส์ หรือแม้กระทั่ง เจมส์ บอลด์วินในระดับหนึ่ง