หลังจากสัมผัสกับสุนัขจิ้งจอก แรคคูน สกั๊งค์ หมาจิ้งจอก พังพอน และสัตว์ป่าที่กินเนื้อเป็นอาหารชนิดอื่น ๆ นั้นหายากมาก และการกัดจากสัตว์ฟันแทะไม่ถือเป็นการแพร่โรค พิษสุนัขบ้า มีการอธิบายถึงการหดตัวของโรคพิษสุนัขบ้าจากการสูดดมละอองที่มีไวรัสหรือจากการปลูกถ่ายอวัยวะที่ติดเชื้อ แต่พบได้น้อยมาก การติดต่อจากคนสู่คนโดยการกัดหรือน้ำลายเป็นไปได้ในทางทฤษฎี แต่ยังไม่เคยได้รับการยืนยัน เช่นเดียวกับการแพร่เชื้อสู่คนโดยการบริโภคเนื้อดิบหรือนมของสัตว์ที่ติดเชื้อการป้องกันหลังสัมผัสสาร (PEP)การป้องกันโรคหลังการสัมผัส (PEP) คือการตอบสนองฉุกเฉินต่อการสัมผัสโรคพิษสุนัขบ้า สิ่งนี้จะป้องกันไม่ให้ไวรัสเข้าสู่ระบบประสาทส่วนกลาง ซึ่งจะทำให้เสียชีวิตได้เสมอ PEP ประกอบด้วยการล้างด้วยน้ำและสบู่อย่างกว้างขวางเป็นเวลาอย่างน้อย 15 นาที และทำการรักษาเฉพาะที่ของบาดแผลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้หลังจากการสัมผัสที่สงสัยหลักสูตรวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าที่มีประสิทธิภาพและเป็นไปตามมาตรฐานขององค์การอนามัยโลก และการให้อิมมูโนโกลบูลินโรคพิษสุนัขบ้าหรือโมโนโคลนอลแอนติบอดีเข้าทางบาดแผล หากมีการระบุไว้